Buenos días, me llamo Berten.

Het is niet altijd even gemakkelijk om een sms of brief te sturen naar het verre en tropische Ecuador. Daarom kan je aan de rechterkant van deze tekst zaken posten die je zeker kwijt wilt. Zo mag je ook altijd vragen stellen!

GEWOON DOEN, zou ik zeggen!

Het weeshuis, de plaats waar je bekende Ecuadorianen kan tegenkomen!

(3 april 2015)

Hola!

Ik zit ondertussen al in één derde van mijn verblijf. De gedachte dat we nu al in april zitten heb ik totaal nog niet! Het lijkt dat ik hier nog maar twee weken ben, maar jammer genoeg vliegt de tijd hier wel degelijk voorbij.

Ondertussen heb ik het gevoel dat we onze draai gevonden hebben in het weeshuis. Al hoewel de geplande activiteiten uitvoeren niet altijd even simpel is. We worden niet op de hoogte gebracht door de opvoeders, we vragen geregeld wel wat de planning is, maar dan leggen ze de planning niet helemaal uit. Zo zeggen ze dat er muziek is, maar even later zijn alle oudere kinderen weg omdat ze gaan naaien. Hierdoor is het bij ons al wat vanzelfsprekend geworden dat er kinderen tijdens onze activiteiten worden ‘weggeplukt’. In het begin was dit frustrerend. De kinderen hadden net een spel door, waren bezig aan hun knutselopdrachten,… en worden ineens weggehaald. Nu kan ik me er al gemakkelijker overzetten, maar het is nog niet even simpel. Hierbij een korte lijst van de activiteiten die we hebben gedaan met de kinderen. Ik zeg er al wel bij, dat we deze activiteiten niet met alle kinderen doen. We hebben het weeshuis in drie groepen opgesplitst: de kleuters, 7-9 jaar en 10-14 jaar. Qua organisatie was dit veel gemakkelijker!

- Liedje ‘La vaca Lola’. Een liedje over een koe, waar we knotsgekke bewegingen bij hebben gedaan. De kindjes vonden het fantastisch. Tevens weet ik ook dat ‘vaca’ koe betekent in het Spaans. Een activiteit voor onze kleuters!

- De oudste kinderen kregen die dag een strip, waar geen tekst in stond. Ze moesten a.d.h.v. creatief schrijven verzinnen wat er zou kunnen gebeuren.

- Sport- en spel met de kinderen van 7-14 jaar. Zo hebben we basketbal en honkbal gespeeld. Op 1 april hebben Loes en ik enkele kinderen leren rugbyen. Stap voor stap hebben we hen dit aangeleerd. Zo was de eerste stap de rugbybal naar elkaar gooien in een kring. Vervolgens in dezelfde kring de bal naar elkaar gooien, terwijl één iemand de bal probeert te onderscheppen. Tot slot hebben we een wedstrijdje gespeeld. En ja hoor, ploeg Berten heeft gewonnen van ploeg Loes!

- Knutselen met de 7-9 jarigen. Hierbij hebben we gemerkt dat de leerlingen hun eigen creatieve denken heel moeilijk vinden. Voor hen is het vanzelfsprekender om een gewone tekening te versieren, in te kleuren,...

- We hebben met alle kindjes aan ‘lectura’ gedaan (= lezen). Al hoewel het oorspronkelijke plan van Loes en mij niet werd gerealiseerd door de opvoeders. We wilden eerst zelf wat lezen om daarna enkele oudere kinderen te laten lezen. Jammer genoeg kregen we de kans niet van de opvoeders en vonden ze het beter om zelf voor te lezen. Zo belandden we weer in de saaie leesles, waarbij enkele kindjes in slaap vielen. De volgende keer gaan we weer wat anders proberen, om toch iets meer te kunnen doen. ;-)

Buiten het werken maken we ook graag tijd voor ‘ontspanning’! Zo was onze zaterdag goed gevuld. Van 10-13u zijn we naar een feestje geweest in het weeshuis. Andrea (een vrijwilligster die drama en expressie geeft), had ons uitgenodigd. Enkele kinderen zouden een concertje geven, vriendinnen van haar zouden dansen voor de kindjes en de kinderen kregen hotdogs! Tevens had zij nog vrienden uitgenodigd en ook Miss Ecuador 2015! Blijkbaar is Andrea “vice Miss Ecuador”! We kregen toen ook van haar een uitnodiging om naar een feestje ’s avonds te komen. Vooraleer we naar dat feestje gingen bezochten we een artisanale markt in Guayaquil. Dé plek om nog eens terug te gaan voor de souvenirtjes! Nadien hebben we bij Las Peñas nog enkele cocktails gedronken. Met prachtige achtergrondmuziek! Na deze heerlijke cocktails trokken we naar het feestje. In Ecuador nodigen de mensen elkaar uit om bij hen thuis te feesten, i.p.v. om op café te gaan. Nooit gedacht dat we ons zo goed gingen amuseren. Tot in de vroege uurtjes hebben we ons daar geamuseerd, samen met prachtige livemuziek van een vriend van haar.

De volgende dag trokken we met een viertal studenten en Hilde naar een kuuroord. Alhoewel ik de heen- en terugrit niet kan beschrijven, doordat ik aan het ‘bijslapen’ was. Kan ik jullie zeggen dat het modderbad, de natuurlijke warmwaterbron en de ‘stevige’ Ecuadoriaanse massage deugd deden!

Dit weekend heb ik een verlengd weekend. Goede vrijdag is in Ecuador een feestdag, waardoor we niet moeten gaan werken. Dit is anders dan de paasvakantie in België. Misschien ook logisch, want de kinderen hebben nu ‘zomervakantie’ tot eind april in Ecuador. ;-)

Om het blogbericht even ‘zot’ af te sluiten, dan mijn actie. Kan ik jullie zeggen dat ik ook de Ecuadoriaanse kapper ben tegengekomen. Met een mooi kapsel tot gevolg. De leguaan (die je op de foto kan bewonderen) probeerden de meeste kindjes er af te halen.. Alhoewel het niet gelukt is. ;-)

Hasta la próxima!

Zaterdag 21 maart, de dag dat we ‘Vamos à la playa… oh oh oh!’ zongen!

(25 maart)

Tijdens de vorige stageweek wilden Ilona en ik enkele zaken uitproberen en verder gaan dan enkel klapspelletjes,… Uiteindelijk is heel de planning (soms letterlijk) in het water gevallen. Van maandag tot donderdag waren er namelijk een tiental Amerikanen op bezoek. Door tien man extra te hebben was er dubbel zoveel chaos dan normaal. Tevens speelden de Amerikanen een soort van Sinterklazen en trokken ze massaal veel foto’s. Ilona en ik hadden daar toch soms vragen bij. We merkten dat heel wat kinderen de drukte niet konden verdragen en/of niet gewoon waren. Buiten deze drukte hebben we ook genoten van deze week. Woensdagavond begon het namelijk hard te regenen. Een optie om te wachten tot de stortbui over was, was er niet echt. Het kan hier blijkbaar uren aan een stuk stortregenen. Nat werden we dus sowieso! Enkel hadden we niet verwacht dat het water aan onze knieën zou komen te staan in de straat naar de bus. Gelachen van genot heb ik gedaan! Iets waar ze in België raar naar zouden kijken, was hier heel normaal! Kinderen waren aan het voetballen, bussen en auto’s maakten ons nog eens extra nat en alle Ecuadorianen vonden het fantastisch om twee blanken in het water te zien staan. Als ‘verzopen waterkiekens’ kwamen we aan in de Casita. Na mijn kamer te dweilen ( want het water was in mijn kamer gekomen) en een heerlijke warme douche kon ik er weer tegenaan. Weer een ervaring die ik nooit ga vergeten!

Tijdens deze stageweek heb ik onbewust ook iets doorgegeven aan de opvoeders van het weeshuis. Meestal roepen en tieren ze als er een kind niet wilt luisteren of iets verkeerds doet in hun ogen, terwijl ik altijd tot vijf tel. Meestal weet het kind na de derde seconde al dat ik er niet mee kan lachen. Indien het kind na vijf seconden nog niet heeft geluisterd, wordt de naam opgeschreven. Wat er juist daarmee gebeurt, weet ik nog niet, dat moet ik nog ondervinden. ;-) Toch ben ik al heel blij dat er al meer geduld is vanuit de opvoeders. Misschien een heel kleine stap voor in België, maar een grote voor mij hier in Ecuador. ;-)

Na een leerrijke en drukke stageweek brak het langverwachte weekend aan. We zouden namelijk naar Puerto Engabao trekken. Een pittoresk vissersdorpje waar de tijd even is blijven stilstaan en nog helemaal niet bekend is onder de toeristen. Met volle borst zongen we in de auto oude kinderliedjes en het bekende ‘Vamos à la playa! Oh oh oh!’. In Puerto Engabao aangekomen gingen onze ogen open. Het was een klein dorpje, met een prachtige kleine vuurtoren! Links van de vuurtoren waren allemaal kleurrijke vissersbootjes, rechts van ons was een stuk strand, waar we later die dag een heerlijke cocktail hebben gedronken. Alhoewel het de Stille Oceaan was, voelde deze allesbehalve stil aan in het water. Een ontzettend harde stroming waarschuwde ons onmiddellijk dat we er niet al te diep in moesten gaan. Na een rustige namiddag was ik kreeft Berten. Een kreeft die genoot van de verse scampi’s die avond. Een korte avondwandeling en gaan slapen. Na een nachtje slapen met het geluid van de zee op de achtergrond waren we klaar om te leren surfen in Playa, het Blankenberge van Ecuador. Na eerst een halfuurtje theorie waarbij we stap voor stap leerden wat belangrijk is bij het surfen, waren we klaar voor de praktijk. Een uur lang hebben we geprobeerd te surfen en het was fantastisch! Ik ben zo’n vier keer kunnen blijven rechtstaan en ik zeg jullie, dat was niet altijd zo simpel dan het lijkt op de foto. ;-) Zo fier als een pauw hebben we nog even gerust op het strand, dit keer onder een parasol!

Maandag 23 maart kwamen Loes, Geraldine en Laura mee naar het weeshuis. Ze hebben beslist om met een beurtrol ook in het weeshuis te staan, de eerste twee weken zal Loes ons vergezellen. Dinsdag vertrokken Ilona, Loes en ik met een activiteit voor de kleuters naar het weeshuis. Na de knutselactiviteit voor te doen, gingen ze zelf aan de slag. Bolletjes met verschillende kleuren op een leguaan plakken konden de kindjes wel bekoren. Toch ten minste een halfuur. Na een bepaalde tijd, begonnen enkele jongens rond te lopen, elkaar pijn te doen,… We besloten om deze kinderen naar buiten te laten gaan en de kindjes die rustig aan het werk waren, verder te laten doen. We vonden het een geslaagde activiteit, met wel een chaotisch einde. Gelukkig is er een spreekwoord als ‘Al doende leert men!’. :-D

iBesos amigos y amigas!

Het weeshuis, de plek waar ik papi – mami – Benten – Bette word genoemd. (15 maart)

iHola chicos y chicas!

Het alledaagse stage- en werkleven is begonnen. Het besef dat we er een lange periode gaan staan begint bij ons en bij de anderen in het weeshuis door te dringen... Er begint een steeds betere band te ontstaan tussen ons en de opvoeders. Tevens krijgen we een hechtere band met de kinderen. De kinderen (jong en oud) komen iedere ochtend naar ons toegelopen om geknuffeld te worden. Ook als onze werkdag er op zit, krijgen we duizenden knuffels en is het moeilijk om ‘tot morgen’ te zeggen. Ik denk dat ik de volgende keren, de kindjes mee naar de Casita moet nemen. ;-) Alhoewel, er dan geen kinderen meer in het weeshuis gaan zijn.

De voorbereidingen voor de stage vallen goed mee. We stellen telkens een weekplanning op, maar bekijken ‘als echte Ecuadorianen’ op die moment wat we kunnen doen. Een verschil met België dat ik al gemerkt heb, is dat het mentaal en fysiek wel zwaarder is. Zo heb ik al verschillende keren kindjes uit elkaar moeten halen die aan het vechten waren. Tevens is de Spaanse taal echt niet simpel als je je eigen ‘fatsoenlijk’ wil uitdrukken wat de kinderen wel en niet mogen doen. Ik ben daarom een geboren ‘Spengelsspreker’ (Spaans en Engels in elkaar). Toch blijf ik mijn best doen en geef ik het niet op, tevens zorgen de kindjes hier echt wel voor. We krijgen ontzettend veel liefde van de kindjes en ze kijken echt op naar ons. Mijn blonde haren, oren en rest van mijn gezicht worden iedere dag veelvuldig betast. Ik ben blijkbaar heel speciaal. ;-) Ik heb ondertussen ook al heel wat namen gekregen in het weeshuis. Zo is mijn echte naam Benten en Bette geworden en word ik zoals de andere opvoedsters aangesproken met ‘mami’ en soms met ‘papi’. Toch wel pakkend als ze dat al zeggen, na 8 dagen. We worden dus echt familie voor hen!

Buiten het stageleven bundelen we ook een portie ontspanning in, in ons Ecuadoriaans leven! Buiten een plons in het zwembad, cocktail Casita, dansmoves, gezelschapspelen ontdekken we ook de wereld buiten Guayaquil. Zo zijn we dit weekend naar de Hacienda geweest. Dit is het landbouwproject van Eslabon Social. Om het in één zin samen te vatten: “Het was prachtig!”. We zaten in een prachtig natuurgebied, daar waar niemand je kon storen en horen. Een hangmat, een prachtig uitzicht, duizendpoten, één slang, veel muggen, verse papaya’s,… en nog veel meer maakte dit ontspannende weekend compleet!

Tot slot sluit ik het blogbericht af met interessante en ‘oog-open-trekkende’ weetjes:

- De Ecuadorianen willen graag opvallen en zullen er alles aan doen om er 'knap' uit te zien.. Alhoewel, hun 'knapzijn' wel een heel rare betekenis heeft voor ons, als buitenlanders. ;-)

- Ecuador niet alleen een attractie is voor ons, maar wij ook een attractie zijn voor de mensen hier! Hoeveel gefluit, gegaap, .. wij al wel niet gehad hebben.. Tevens leggen ze ons heel graag vast op foto.

- Het verkeer in België niets voorstelt, als je hier zou rondrijden. Ze tuten constant! Dit betekent dat ze de andere automobilisten willen waarschuwen (dat ze langs links of rechts zullen voorbij steken).

--> De voetganger staat helemaal onderaan van de 'verkeersdriehoek'.

- Het tropisch fruit, groente,... echt super lekker is!! Het is een ware ontdekking, welke vormen-kleuren-geuren-... fruit en groente wel niet kunnen hebben!

- de muggen hier vreselijk irritante en kleine beestjes zijn!

- de Casita echt knap is.. Dat zwembad hier is echt wel een troef! Je hebt de afkoeling echt nodig, om te blijven ‘overleven’.

- De bus slecht 25 cent kost (in dollar), tevens moet je maar gewoon ergens aan de kant van de weg gaan staan. Als de bus er aan komt, steek je je hand in de lucht en spring je in de bus (en dat laatste MOET je letterlijk nemen!). Bij het van de bus gaan, ga je naar voren, dan vertraagt de buschauffeur wat en dan spring je terug van de bus... Meestal gaat hij aan de kant, maar soms springen de mensen op en af van de bus midden op straat ... MAAR dat is voor echte Ecuadorianen, niets voor mij ;-)

iCiao!

Ecuador, het land waar ... de vuilniskar wordt aangekondigd als een ijskar! (9 maart)

!Hola amigos!

Na een eerste mislukte poging van mijn blogbericht en heel wat frustraties met het trage internet hier, is het eerste blogbericht gelukt!

Ik heb eigenlijk duizenden dingen die ik jullie kan vertellen, daarom lijst ik de dagen vanaf het begin kort op. Voor foto’s kan je best op facebook kijken.

DAG 1

Na een emotioneel afscheid in Zaventem vertrokken we naar Madrid. Na een halfuurtje vertraging vlogen we voor 10u 30min naar Quito (de hoofdstad van Ecuador). Tijdens deze vlucht kregen we mega lekker eten! (kuchkuch) Tot slot nog een halfuurtje vliegen en we kwamen aan in Guayaquil. De eerste indruk was fenomenaal (?), het zweet droop van mijn voorhoofd, zo zwoel en warm was dus de eerste indruk!

DAG 2

Na heel goed te slapen (onder een ventilator), trokken we al meteen de stad in om twee stageplaatsen te bezoeken van studenten. We bezochten het kinderziekenhuis en de kinderopvang. Na deze zwoele dag sloten we onze dag (vanaf de namiddag) af in het zwembad, bij een dertigtal graden.

DAG 3

Dit was voor Ilona (kleuterjuf in spé) en mij de ‘big day’, we gingen namelijk onze stageplaats bezoeken, het weeshuis. Was dat een meevaller! Alle andere studenten waren jaloers, op datgene waar wij over gingen beschikken. (Dat was althans de eerste indruk). Na de overweldiging van de middelen dat ze wel en niet hebben gingen we een deeltje van de stad verkennen, de Saladorivier.

DAG 4

Onze tien wekenlange stage was gestart. Van 9-18.00u gingen we werken in het weeshuis. Na heel wat knuffels, nieuwe Spaanse woorden geleerd te hebben, Frenando (13-jarige van het weeshuis) Nederlandse woorden hebben aangeleerd kregen Ilona en ik een eerste indruk. Eventuele middelen die we eerst dachten, werden niet benut. Tevens was de omgang met de kinderen heel sociaal, maar er was en IS geen omgang met ons door de opvoeders. We zaten/zitten precies in een doolhof waar we moeilijk uit gaan geraken, door o.a. ons gebrekkige Spaans.

DAG 5

Vol goede moed, maar toch met een bang hartje trokken we opnieuw naar het weeshuis. De kindjes waren ons niet vergeten! J Het viel ons opnieuw op dat er telkens heel wat chaos heerst bij het eten en bij het douchen van de kindjes. Iets waar Ilona en ik het over eens waren dat we daar iets op gaan verzinnen, hoe? Wie? Wat? waarom? … weten we zelf op deze moment nog niet. Deze dag hebben we een gesprekje gehad met de directrice. Zij vertelde haar verwachtingen. Vanaf volgende week (dag 9), zouden we iedere dag drie activiteiten in elkaar moeten steken. Dit lijkt misschien weinig, maar de moed zakten bij ons in de schoenen. We hadden helemaal nog geen activiteiten gezien die ze uitvoerden. Hoe zouden wij dat moeten introduceren? Wat kunnen de kinderen al? … vragen die bleven spoken in ons hoofd, maar daar zouden we morgen misschien wel een antwoord op weten. Dat dacht ik toch…

DAG 6 + 7

Na een nacht amper geslapen te hebben en een dag heel wat krampen te hebben, besloot de projectverantwoordelijke dat er zaterdag een dokter zou langskomen voor mij. Op zijn Ecuadoriaans betekent dat dus: als je om 9u een dokter belt, komt hij om 18u ’s avonds. Hij stelde vast dat ik een darmontsteking had met een lichte vorm van uitdroging. Na heel wat medicatie en antibiotica te slikken, ben ik nu (bijna) terug de oude!

DAG 8

Het ging veel beter met mijn buik. De (wonder)dokter had zijn werk goed gedaan. Dat betekende dus dat Ilona en ik onze stageweek gingen voorbereiden en mijn eerste uitstapje werd gerealiseerd. Ja ja, je leest het goed, wij hebben al heel onze stageweek in elkaar gestoken. We hadden al eerder gemerkt dat we vaak moe gingen terugkomen van de stage. Na deze voormiddag, trokken we in de namiddag Isla Santy. Een waar paradijs, dat leek op een ‘mini tropisch regenwoud’! Met als kers op de taart, het spotten van echte krokodillen in hun natuurlijke habitat!

DAG 9

Met toch wat schrik, trok ik vandaag naar mijn stage. Tot grote verbazing waren er nergens kinderen. De kinderen zaten (letterlijk!) opgesloten in hun kamer. Toen de opvoeders ons zagen, dachten we wel, dat ze de kinderen gingen halen… Fout dus! Wij met ons beste Spaans naar één opvoeder en legden uit dat we enkele activiteiten van plan waren. De opvoeders totaal NIET enthousiast, maar gingen toch de kinderen halen.. Eén en al chaos! Soms hadden we twee kindjes, soms 5, het meeste waren er 7! Wat bleek nu, de opvoeders hadden zelf workshops in elkaar gestoken, waar zij ons niet over hadden ingelicht. Uiteindelijk viel de namiddag beter mee dan de voormiddag, de opvoeder die met mij bij de jongens staat had echt respect voor wat ik allemaal probeerde te doen. Dat fleurde mijn dag op. Tevens heb ik echt het gevoel dat de kindjes een steeds hechtere band met mij beginnen te krijgen.. Wat ik fantastisch vind!

Ziezo, jullie zijn helemaal mee, al hoewel ik nog honderden zaken kan blijven vertellen!

iHasta luego amigos!

Het vertrek. Beginpunt van mooie ideeën ~ Loesje (16/02/2015)

De eerste ontmoeting met Hilde 17/10/2014

Nu de examens en stage in België definitief zijn afgelopen en we nog maar 13 dagen in België verblijven vooraleer we vertrekken op ons avontuur, begint de spanning meer en meer te komen!

Nooit gedacht, dat ik binnen minder dan twee weken in het warme Ecuador mijn ogen aan het open trekken ben van al het moois en het mysterieuze ginder.

Vooraleer we kunnen vertrekken, wachten er ons nog vermoeiende dagen in België. Zo willen we zoveel mogelijk taken in België voor onze school afronden, laatste Ecuacroque, valies / valiezen (?) maken en zeker niet te vergeten afscheid nemen van vrienden en familie.

Al hoewel ik me de vraag stel, of dat laatste niet het moeilijkste zal zijn (?).

Op dit moment zit ik met heel veel spanningen omtrent het spreken van de Spaanse taal in Ecuador. Ik heb me er bij neergelegd, dat de eerste dagen mijn pocketwoordenboek Spaans - Nederlands - Spaans mijn beste vriend zal worden. Hopelijk gaan de mensen ginder meer geduld hebben dan dat ik woorden opzoek in mijn woordenboek. :-)

Om mijn laatste update in België met een positieve noot af te sluiten, geef ik het wist-je-dat-je mee dat wij in een tropische warmte van 32°C zullen arriveren, met gevoelstemperatuur 39°C!

Tot in Ecuador!

iHasta la próxima!

15 oktober sprongen Geraldine, Laura, Loes en ik op de trein om Hilde voor de eerste keer te ontmoeten.

Dat was een spannend moment, want Hilde is namelijk onze projectverantwoordelijke en regelt quasi alles omtrent onze stage.

Na een korte voorstelling van ons zelf 'vuurden' we onze vragen op Hilde af.

Hierdoor zijn we al veel te weten gekomen over ons verblijf. Ik zet ze even op een rijtje:

- Ik zal 2 maanden lesgeven in een weeshuis. Echt lesgeven zoals in België is het niet, het zijn eerder educatieve activiteiten. Tijdens deze 2 maanden zal ik mijn kennis aan kinderen van 3 tot en met 13 jaar overbrengen. Hier verschoot ik wel even van, de voornaamste vraag die er in mijn hoofd rondspookte was 'Hoe ga ik de kindjes van 3 en van 13 jaar betrokken houden, terwijl er een leeftijdsverschil van 10 jaar tussen zit?'. Gelukkig hebben we vanuit de opleiding geleerd dat differentiatie de sleutel tot succes is om deze betrokkenheid en welbevinden optimaal te houden.

- Na deze 2 maanden, zal ik in mijn derde maand lesgeven in een school. (Wist je dat het schooljaar rond mei begint in Ecuador?) De leeftijd waar ik les aan zal geven is nog een verrassing.

- Wanneer wij in Ecuador zijn, is het regenseizoen volop aan de gang. Wat houdt dit in? Korte (en lange) buien, waar je kletsnat in wordt als je er 10 seconden in wandelt. Aan de andere kant gaan we 'genieten' van een zwoele 25-30°C.

- We gaan in de 'Casita' (=huis waar we verblijven) zelf ons eten moeten bereiden. Zo kunnen we zelf kiezen of we voor de Westerse of Ecuadoriaanse keuken gaan!

- We een tweetal weken rond gaan trekken in Ecuador, dit samen met Hilde en eventueel andere studenten die in Ecuador verblijven.

Buiten al deze weetjes, zijn we met ons vieren nogmaals te weten gekomen dat.... we er super veel zin in hebben!

Hopelijk gaat de tijd iets sneller, zodat het snel 1 maart is!

Buenos días, me llamo Berten.

Goedendag, mijn naam is Berten.

Ik ben een student aan de lerarenopleiding Thomas More te Vorselaar. Ik zit nu in mijn 3e en laatste jaar leerkracht lager onderwijs.

Mijn lange en laatste stage van deze opleiding zal ik in Ecuador lopen. Dit aan de leeftijd 5 tot 13-jarige. Ik kijk ontzettend hard uit naar deze leerrijke, avontuurlijke en tropische ervaring!

1 maart stappen ik en de drie kleuterjuffen op het vliegtuig naar het verre Ecuador. Om onze onvergetelijke reis mee te maken, kan u deze blog volgen. We gaan u proberen mee te nemen naar Ecuador en jullie laten proeven van de hotste snufjes, die wij daar in het echt meemaken!

¡Hasta luego!