Laura, Geraldine, Berten & Loes
In Ecuador
e.
¡Hela Hola amigos ! Ondertussen zit ik hier al een weekje in Guayaquil. Tijd om jullie op de hoogte te brengen. Hieronder vind je al mijn avonturen van de eerste maand.
1 maart: Vertrek en aankomst
Na een leuk afscheid van de vrienden en een iets emotioneler afscheid van de familie kon ik eindelijk vertrekken. Na een lange reis en het vieste eten ooit, zijn we goed aangekomen Guayaquil. Toen we buiten kwamen uit de luchthaven viel er ineens een hele benauwde en veel te warme druk op onze schouders! Wat is me dat hier seg, nog 10x erger dan een subtropisch zwembad, hopelijk word ik dat beter gewoon na een tijdje. In de Casita Belga, ons verblijf werden goed ontvangen met een croque monsieur en een pintje. Maar eigenlijk wilden wij gewoon gaan slapen ! Na een korte kennismaking met de andere studenten en een lekkere croque monsieur kropen we ons ecuadoriaans bedje in.
2 & 3 maart: Bezoek stageplaatsen
De eerste dag mochten we ‘uitslapen’ maar geloof mij, in deze warmte en met dat tijdsverschil was het niet evident. Na een stevig ontbijtje gingen we meteen op pad. We bezochten eerst de stageplaats van Joke en Céline, zij staan in het kinderziekenhuis als verpleegsters. En toen kwam het. De confrontatie met het spaans. We hebben minstens 1 uur uitleg gekregen in het Spaan, en ik denk niet dat iemand van ons het begrepen had. Een uur lang ja knikken en vriendelijk lachen was de boodschap. Daarna was het aan ons en gingen we onze stageplaats bekijken. Omdat de kinderopvang niet zo groot is bezochten we er twee. Zodat we ons na een paar weken misschien kunnen opsplitsen. Ik was al meteen gerust gesteld. Er zijn hier duidelijk meer kleuters dan baby’s of kleine peuters. We zitten hier dus toch wel op onze plek. Ik ben ontzettend benieuwd hoe het hier allemaal zal verlopen.
Op dinsdag gingen we naar het andere ziekenhuis en naar het weeshuis (onze tweede stageplaats). In het weeshuis aangekomen, was ik heel jaloers op Ilona en Berten! Ik wou dat ik hier ook al stage kon doen. Een grote ‘speelplaats’, lieve kinderen, een zot muzieklokaal,… Iets voor naar uit te kijken dus!
1e Kinderopvang waar we stage zullen lopen. Het weeshuis (waar we de laatste 4 weken stage lopen)
4 en 5 maart: Eerste stagedagen
1e avontuur: De bus. De bus nemen hier is niet zo simpel. Blijkbaar stoppen ze niet helemaal en moet je er dus echt op- en afspringen. Maar alles verliep heel vlot en we waren er zelfs veel te vroeg.
2e avontuur: Kennismaken met de Tia’s (Juffen/kinderverzorgsters, letterlijk: tantes). Help ons Spaans! Ik versta er helemaal niks van! De tia’s lachten ons constant uit en we wisten niet waarom. En ik vrees dat we dat nooit zullen weten. Na een halfuurtje was mijn knop in mijn hoofd omgedraaid naar het gebrekkig Spaans en kon ik op sommige vragen toch al antwoorden.
De kinderopvang is een klein en oud gebouw. Er is een hele kleine binnenkoer maar niet groot genoeg om er te spelen.
VERLOOP VAN EEN STAGEDAG
Om 7.00u vertrekken we met de bus naar stage. Tegen kwart voor 8 zijn we dan in de kinderopvang. Daar stromen de kinderen één voor één binnen en krijgen een soort broodje (echt niet lekker) en warme melk. Daarna gaan ze op een stoeltje zitten en wachten ze tot er iets gebeurt. Meestal zingen ze een uurtje liedjes en dat is het dan. Soms gebeurt er ook helemaal niks. Tegen half 12 worden alle kinderen gewassen en daarna krijgen ze eten. Dan worden de matjes bovengehaald en moeten ze slapen. En dat was het dan.
Hopelijk kunnen wij hier iets of wat verandering in brengen en er voor zorgen dat er activiteiten en vrij spel wordt ingelast. Zodat de kinderen spelend toch iets kunnen leren
6 maart: NOSOTROS PINTAMOS LA GUARDERIA
Hoy no niños! (vandaag geen kinderen). NOSOTROS PINTAMOS LA GUARDERIA (wij schilderen de kinderopvang). Oké, dan ! Dan zullen we dat maar doen. Met een oude verfborstel en heel hard verdunde muurverf, vlogen we er in. Na een tijdje werd de oranje kinderopvang helemaal wit (met een oranje schijn). De tia’s waren ons heel dankbaar en na een stevig middagmaal mochten we al naar huis. Met onze bespatte kleren stapten we terug op de bus. Ze hadden ons op voorhand wel eens mogen waarschuwen ! Maar al bij al een fijne dag !!!
7 en 8 maart: STAD VERKENNEN
Zaterdagvoormiddag werd er hard voor school gewerkt zodat we in de namiddag naar de stad konden gaan. De vroedvrouwen, Renée en Thaïs hadden de stad al vaak gezien (want ze zijn hier al van eind januari) dus bleven zij thuis. We gingen naar het leguanenpark en wandelde over de malecon, de dijk, naar de 400 trappen. Toen we boven waren hadden we een prachtig zicht over de wijk Las Peñas. Moe van al dat wandelen en al de trappen kropen we al op tijd ons bed in.
Op zondagnamiddag gingen we naar het eilandje ‘Isla Santay’ waar we met een loopbrug naartoe konden. De brug over en plots zaten we in een regenwoud! Eventjes die drukke stad achter ons laten: Zaaalig !
9 maart: GEEN TOPDAG
Stage was vandaag absoluut gene topper! Ana, één van de tia’s had een gigantische kater en heeft heel de dag buiten liggen slapen. De andere waren ook nog moe van het weekend en zaten ook meer buiten dan bij de kinderen. Wij zagen de kans om eindelijk eens goed met de kinderen te spelen. We haalden onze ballen boven en deden zo wat naam spelletjes. Dit werd afgekeurd en alle kinderen werden terug op stoeltjes gezet. Na een uur werd er nog steeds geen activiteit gedaan. We gaven de kinderen dus terug wat speelgoed om mee te spelen. Maar omdat ze nooit mogen spelen, weten ze ook absoluut niet hoe dat moet. Al gauw ontstond er chaos. Ons Spaans was niet goed genoeg om hun terecht te wijzen. “No”, “no se hace” (dat doe je niet) en ”pare” (stop) was het enige dat ik kon, en de kinderen wisten dat goed genoeg. Ook boze gezichtsuitdrukkingen hielpen na een half uurtje niet meer. De tia’s bleven buiten zitten en trokken zich niks aan van wat er binnen gebeurde. Toen ze het echt aan het uithangen waren, heb ik ze met de harde hand terug op de stoeltjes geduwd/gesleurd. Dit is echt niet mijn stijl. Kindjes ongelukkig, ik ongelukkig wachtend tot de dag er op zat. Het positieve er van: “Ik begrijp stilaan meer en meer hoe anderstalige kinderen zich in de klas voelen, heel machteloos.”
10 maart: NIEUWE AANPAK
Omdat de kinderen nooit hebben leren spelen, was vrij spel dus net iets te hoog gegrepen. Vandaag dus enkel geleide activiteiten. Om dicht bij hun leefwereld te blijven en omdat we nog niet zoveel Spaanse woordenschat hebben kozen we eerst voor dansen. Meer dan 2uur aan één stuk dansen in deze hitte! Doe dat maar eens na! Maar leuk was het wel. Voor andere activiteiten bleef er niet veel tijd meer over. Hilde kwam op bezoek en we gingen samen nog kijken naar het kleuterschooltje. Dat konden we normaal als bewegingslokaaltje gebruiken, aangezien de school pas start op 1 mei. Jammer genoeg was ineens de vloer open gebroken. We zullen dus nog even moeten wachten. Daarna was het tijd om de kinderen te wassen, eten te geven te slapen te leggen.
In de namiddag gingen we naar een shoppingcenter voor verf (we mogen de kinderopvang wat opfleuren aan de buitenkant :) de foto’s verschijnen hopelijk snel!!)
SCHILDERWERKEN OP STAGE
VOOR
Woensdag 11 maart: IK STEEK HET OP DE CULTUURVERSCHILLEN
Super trots en met veel enthousiasme sleurden we verfpotten naar de bus, op de bus, af de bus en naar de kinderopvang. “Ooh nee blauw dat vind ik niet mooi, wij willen wit, ga maar ruilen.” Wat nu? Ook Geraldine haar ontwerp werd niet goedgekeurd. Ze wilden graag VeoVeo (een typisch kinderfiguurtje van hier). Ik verwachtte een: “Wauw, bien, gracias.” Maar dat zat er niet in. Zit ondankbaarheid in hun cultuur?
Absoluut niet meer enthousiast begonnen we op het koertje de tekeningen, die zij al een tijd geleden gemaakt hebben, in te schilderen. De begeleidsters kwamen allemaal buiten zitten en maakten echt extreem veel lawaai, lachen, roepen, gillen,… (zoals ze dat hier goed kunnen). Wat zijn ze aan het zeggen? Gaat dat over ons? Wat verwachten ze van ons? Met mijn rug naar hen schilderde ik verder. Af en toe hoorde ik tussen alle onverstaanbare woorden mijn naam, ik heb mij nog niet vaak zooo ongemakkelijk gevoeld.
Na een tijdje begonnen ze te helpen en nog tekeningen bij te tekenen. Ze vonden het dus toch wel oké? Ik denk dat onze cultuur eventjes gebotst heeft met die van hun. Ik heb al gemerkt dat ze heel heel heeeeel eerlijk zijn tegen elkaar. Voor ons komt het over als gemeen of in dit geval ondankbaar, maar misschien moet ik het als een mooie eigenschap bekijken, waar zij iets (lees: veel) meer van hebben meegekregen dan wij.
Na een stagedag met vele gemengde gevoelens gingen we terug naar huis. Op de bus besloten we om toch nog verf bij te halen en de “2e muur” van voor wit te verven. Het is ten slotte hun kinderopvang.
Donderdag 12 maart: DAT BEGINT ER AL GOED UIT TE ZIEN
Heel benieuwd gingen we met onze potten witte verf naar stage. VANDAAG WAS HET ECHT TEAMWORK. De tia’s waren heel content met de witte verf en we moesten meteen aan de slag gaan.
Laura, Ana en ik begonnen met de witte verf, terwijl Geraldine (en een schattig jongetje van in de straat) begonnen met de tekeningen op de voorkant. GOED NIEUWS: Geraldine haar tekening mag toch op de voorkant ! J Het schilderen was echt leuk vandaag en de sfeer zat er in ! Er werden nog veel tekeningen bij gemaakt en de kinderopvang begon er heel kleurrijk uit te zien ! Vandaag konden we met een goed gevoel naar huis gaan, morgen nog eventjes doorbijten en dan was het klaar.
Vrijdag 13 maart: ECHT?
Onze laatste schilderdag hoopten we. Alweer kan je die Ecuadorianen niet voorspellen. Ze willen een witte achtergrond op het koertje. Hadden ze dat niet op voorhand kunnen zeggen? Nu moesten we terug heel fijn met wit rond de zwart omlijnde tekeningen. Ik had er even genoeg van nu. Al dat extra werk, terwijl wij liever met de kinderen bezig zijn.
Natuurlijk was er niet meer genoeg verf om overal een witte achtergrond te maken. Dus vroegen ze (weeral) verf bij. Wat moesten we doen? Weer toegeven, of het zo (voor schandaal) laten? Toen we thuiskwamen vroegen we raad aan Hilde. Zij zegt dat we moeten doen zoals zij. Heel eerlijk zijn: “Nee, ik ben hier niet mee akkoord het trekt op niets.” Maar zo ben ik niet groot gebracht. Ik zal hier dus nog heel wat haar op mijn tanden moeten krijgen.
S’avonds was het mijn beurt om te koken samen met Hilde. De meerderheid heeft beslist dat het pannekoeken en rijstpap zal worden. Met dank aan Hilde en de Mami voor de rijstpap hebben we heerlijk gesmuld van de Belgische zoetigheden. Daarna bleef iedereen langer aan tafel zitten voor de cocktail de Casita. HEERLIJK! Nog wat uitbeeldspelletjes, een dansje van den Berten en voor sommige van ons een avondzwemmeke en daarna gingen we slapen.
Zaterdag 14 & zondag 15 maart: WEEKENDJE HACIENDA
Waar een landbouwproject plaatsvindt van Eslabon Social.
KORT SAMENGEVAT:
Mooie wandeling door de natuur, veel vlinders, vreemde vogelgeluiden, hangmatten, mini fotoshoot, uitrusten, vuurvliegjes, BBQ, kampvuur, geen elektriciteit, geen stromend water, wel douches en wc’s met een uitzicht, stilte, weg van de drukke stad, mijn eerste keer op een paard (lees: pony) , zalig genieten,… Punten voor sfeer en gezelligheid 11/10!
Maandag 16 maart: KLEUREN
Nieuwe activiteit: Kleuren. Je zou denken, ooh simpel. Maar nee hoor. Dat hebben ze hier duidelijk nog niet vaak gedaan. De meeste snapten zelfs niet wel deeltje van het kleurpotlood ze naar beneden moesten houden. Het was een fijne en kleurrijke dag waar ik eigenlijk niet veel meer over te vertellen heb!!
Dinsdag 17 maart: BRRR KOUD !
Meestal regent het hier ’s avonds, maar vandaag konden we in een flinke regenbui naar stage gaan. Met een paraplu ging ik door de straten, het water stond op sommige plaatsen tot aan mijn knieën. Best een vieze gedachte als je weet dat het er vol ligt met hondendrollen en er een groene modder. Toen ik in de kinderopvang kwam heb ik toch eerst mijn schoenen en benen maar afgespoeld. Toen de kinderen aankwamen hadden ze of te wel een dikke trui aan of kwamen ze met een dekentje binnen?! Wat gebeurt er? We gingen aan de tia vragen, en ja vandaag was het een koude dag!!???? (het was volgens mij nog steeds 30°c hoor!)
Experimenteren met zoutdeeg
18 en 19 maart: KRIEBELIGE ONTDEKKING
Een kriebelige ontdekking: Alle kinderen hebben luizen in de kinderopvang. Sommige hadden wel 20 neten bij elkaar zitten! Brrr, het begon spontaan te jeuken bij ons. Dus gingen we na stage naar het winkelcentrum voor luizenshampoo en luizenkammetjes voor de kids.
De volgende dag gingen we met de luizenshampoo en wat extra knutselmateriaal naar stage. De kinderen zijn het niet gewoon van te knutselen dus we waren heel erg benieuwd naar hun reactie. In groepjes werken leek ons het beste idee. En het was een succes. Het zijn hier nog geen grote kunstwerken, maar we zijn weer een paar stapjes dichter… Daarna gingen we op zoek naar de luizen: Wassen, kammen, wassen en kammen. Hopelijk heeft het harde werk nut gehad en zijn ze enkele weken jeukvrij.
Vrijdag 20 maart: KNOPEN WORDEN DOORGEHAKT
Vandaag mochten we een uurtje later naar stage vertrekken. (8uur in de plaats van 7uur). Er zouden vandaag geen kinderen zijn. We hebben begrepen dat we verder moesten schilderen. Daar had ik echt geen zin in ! Dat hebben we hier al 4 dagen gedaan!
Toen we per ongeluk een beetje te laat aankwamen op stage, zaten alle tia’s nog op een stoeltje. Ik wilde er direct aan beginnen, maar ik moest er bij komen zitten op een stoeltje. Na een half uur lachen, gieren, brullen in het Spaans moesten we hen wiskunde geven. Ik zei: “Si, me gusta matemáticas.” (ik hou van wiskunde). Toen kwam Ana met een boekje naar me toe met Spaanse vraagstukken. Ja lap, laat maar, daar versta ik niks van ! Laura probeerde met veel enthousiasme nog de regel van 3 uit te leggen, maar dat was voor sommige al net iets te hoog gegrepen. Daarna moesten we nog wat foto’s te maken van de schilderwerken. En dan naar huis? Waren we voor dat uurtje helemaal met de bus naar daar gekomen? Achja, een dag vroeg thuis dan maar! (Die ecuadorianen, het zal nog even duren voor ik ze helemaal begrijp!) Maar het kwam goed van pas. Zo konden we nog extra goed werken voor school.
Knopen werden doorgehakt: Ik voelde me niet helemaal top op stage en dat gevoel had Geraldine ook. Ik voelde me vooral onnuttig om met 3 in 1 kinderopvang te staan waar soms maar 15 kinderen zaten. Ook werd ik niet genoeg uitgedaagd om Spaans te spreken omdat we onderling veel Nederlands spraken. Daarom wilde ik graag eens alleen staan op stage, na een lang gesprek werd de volgende regeling opgesteld: Ik sta eerst 2 weken bij in het weeshuis (waar Ilona en Berten ook staan maar er zijn wel veel meer kinderen), daarna ga ik 2 weken naar een nieuwe kinderopvang en dan sluit ik af met 1,5 week in onze eerste kinderopvang! Spannend dus !!!
Zaterdag 21 & zondag 22 maart: PUERTO ENGABAO
Vamos a la playa !!! Om 10uur vertrokken we naar Puerto Engabao, een klein vissersdorpje aan de kust. Onderweg genoot ik van het uitzicht, Wauw, Ecuador is echt een heel mooi land. Omdat we pas tegen de middag aankwamen, waren de beste golven al weg. Het surfen zal dus pas voor zondag zijn! We genoten zaterdag dus van een rustige stranddag. ’s Avonds gingen we scampi’s eten DE BESTE OOIT, verser kan het niet !!! En dan op tijd mijn bedje in. Ik ben hier echt een saaie griet aan het worden ;) . Maar ik word hier van alles zo moe, dat komt door de evenaarslucht denk ik ! EN ik moest natuurlijk goed uitgerust zijn voor mijn surfavontuur.
Zondag surfdag! Hop naar het strand en het was tijd voor mijn allereerste surfles. Eerst op het strand en dan pas op het water. Met veel vallen en opstaan is het me toch een paar keer gelukt! IKKE TROTS! Nadat iedereen gesurft had, gingen we naar huis en lieten we het prachtige vissersdorpje achter ons. Als we nog tijd over hebben wil ik hier zeker nog eens terug naartoe.
Dinsdag 24 maart 2015: EERSTE DAG BIJ DE STOERE KERELS
Gisteren ben ik al een dagje gaan observeren in het weeshuis. We (Laura, Geraldine en ik) hebben toen gevraagd of we om de beurt ook stage mogen doen daar. En dat was heel goed voor de directeur, ik zou bij de kleinste jongens staan, ik denk van 3-7 jaar ongeveer.
Heel nieuwsgierig ging ik met Berten en Ilona naar het weeshuis. Zou het lukken om al een paar activiteitjes te doen? Hoe gaan de kinderen reageren? Maar vooral hoe gaan de mami’s (opvoedsters) reageren? Ik ging binnen in de jongenskamer, met duizend knuffels verwelkomde ze mij. GEWELDIG! De mami was ook super lief. Helemaal anders dan de tia’s in de kinderopvang. Niet dat de tia’s niet lief waren, maar gewoon op een andere manier en meer mijn manier. We konden een kleine activiteit doen en we luisterden naar een voorleesverhaal. Dat verhaal duurde echt een uur en degene die konden antwoorde kregen een chocolaatje!! Het is eens een andere manier om te belonen. Daarna mocht ik met Ilona mee naar de muziekles gaan kijken. ZALIG om te zien hoe de kinderen opfleuren! Het lijkt wel of ze in het weeshuis rondlopen met een masker, om hun kwetsbaarheid niet te tonen. Ze komen soms heel zelfverzekerd en brutaal over, maar ik denk dat ze dat doen om zichzelf te beschermen. Ik weet natuurlijk ook niet wat ze allemaal hebben meegemaakt en wat hun achtergrond is. Maar in ieder geval, tijdens de muziekles zie je ze genieten en lijkt het alsof ze helemaal zichzelf kunnen zijn. Ik denk ook dat de leerkracht er iets mee te maken heeft, heel fijn om hem bezig te zien met die kinderen! Daar kan ik nog wat van leren!!!
25 en 26 maart 2015: NORMALE GANGETJE
In het weeshuis begin ik me echt thuis te voelen, ik ben blij dat ik deze kans krijg. Ik sta dan wel niet echt in een klasje, maar het is een geweldige ervaring waar ik later ook zeker iets mee ben. Zeker van de muziekles steek ik veel dingen op, die ik later kan toepassen in de klas.
(Er mogen geen foto’s van het weeshuis op het internet geplaats worden om de privacy van de kinderen te respecteren, het zullen dus 2 weken zonder foto’s van stage zijn.)
Voor de rest gaat alles zijn normale gangetje. Behalve dat het internet weg is. Daardoor begin ik thuis precies wat meer te missen. Toen dacht ik er aan dat ik van Celien en Lore en geweldige cd heb gekregen. Daardoor kon ik “Veussel” toch een beetje in Ecuador brengen. MERCI MAKKERS!
Weekend: 28 en 29 maart 2015: MARKTJE WEESHUIS FEESTJE WERKENDAG
Normaal zouden we dit weekend naar Isla Puna gaan. (Een primitief eilandje waar we dolfijnen kunnen spotten en waar we zouden slapen in hutjes op het strand.) Maar door het slechte weer was het gevaarlijker om er met de boot naar toe te gaan en was het strand niet echt aangenaam.
We hebben vandaag hard voor school gewerkt en we zijn naar een feestje geweest in het weeshuis. Ik snapte het doel er niet echt van, maar in ieder geval, we hebben Miss Ecuador gezien.
Tegen de avond gingen we naar een markt met allemaal Ecuadoriaanse spullen van in de bergen. 1000 tassen, rugzakken, alpacasjaals,… Daar kon ik mij wel uitleven! ’s Avonds hebben we wat cocktails gedronken en geluisterd naar live muziek in een bar. Wauw, kippenvel: Een panfluit en een gitaar, meer was er niet nodig! (Als ik nog wat centjes over heb op het einde, koop ik voor mezelf ook een panfluit!)
EN DAN: Na 4 weken niet meer uitgegaan te zijn, mochten we naar ons eerste “feestje” dat ze volgens mij speciaal voor ons hadden georganiseerd. Met Ilona, Berten, Geraldine en Laura stapte ik bij taxi Hilde in om naar Nuvia’s huis te gaan. Een meisje dat we hebben leren kennen in het weeshuis. Ze hadden ook nog wat vrienden uitgenodigd dat toevallig muzikanten waren. Een hele avond hebben we gezongen en gedanst, tot het echt wel tijd werd om naar huis te gaan. Met een hese stem en een paar nieuwe salsamoves stapte ik de taxi in terug naar huis.
Op zondag ben ik de hele dag thuis gebleven. Gewoon rustig alleen op de kamer voor school gewerkt. En dat deed deugd. Niet dat ik niet graag bij Geraldine op de kamer lig of dat ik niet overeen kom met de rest, maar zo eventjes alleen zijn doen. Want geloof mij, in zo’n grote groep leven is HEEEL vermoeiend. (maar wel fijn!)